Street Food:Πάνω & Πέρα από μια Γαστρονομική Εμπειρία

Το street food μας ωθεί με έναν φυσικό τρόπο να προχωρήσουμε πέρα από την φυσική ελξη της περιεργειας της δοκιμής νέων γεύσεων στην προσωπική ανακάλυψη διαφορετικών πολιτισμών και τρόπου ζωής. Είναι μια πόρτα διαφυγής από την τυποποιηση και την μονοδιάστατη αντίληψη της πραγματικότητας του δικό μας μικρόκοσμου.

Αποτελεί μια φυσική πύλη για μια πιο βαθιά κατανόηση του πολιτισμού και της ιστορίας, των ανθρώπων και του τόπου τους. Μια διαδικασία έναρξης διάδρασης με διαφορετικούς τρόπους ζωής.

Το φαγητό είναι απλά το μέσον για το τελικό προορισμό :To διαφορετικό.

Πολλές από τις πιο συναρπαστικές αγορές του κόσμου και αξιόλογοι πάγκοι street food βρίσκονται σε περιοχές πολύ μακριά από τουριστικά κέντρα και τις δημοφιλείς γειτονιές. Η διαδικασία αναζήτησης φαγητού του δρόμου δημιουργεί συχνά μια «αποστολή» που μας ταξιδεύει μέσα σε όλη την πόλη και μέσα από γειτονιές που διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να είχαμε επισκεφθεί.

Το φαγητό του δρόμου είναι μια άκρως δημοκρατική διαδικασία μιας και όλοι οι ανθρωποι πρέπει να τρώμε.Είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να συναντήσουμε και να αλληλεπιδράσουμε με απλούς ντόπιους ανθρώπους και να γίνουμε μέρος της αυθεντικής τοπικής αλληλεπίδρασης .

Η ιστορία των Street Food

Τα πιο αρχαία στοιχεία για το φαγητό του δρόμου που παρασκευάζεται και μαγειρεύεται στο δρόμο χρονολογείται από την αυγή του πολιτισμού, περίπου πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες περιέγραψαν το αιγυπτιακό έθιμο, στο παραδοσιακό στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια η πρακτική να τηγανίζουν ψάρια και να το πουλάνε στο δρόμο υιοθετηθηκε σε όλη την αρχαία Ελλάδα.

Από την Ελλάδα, το έθιμο διαδόθηκε στον ρωμαϊκό κόσμο, εμπλουτίστηκε και μεταμορφώθηκε σε πολυάριθμες παραλλαγές. Στις ανασκαφές στο Herculaneum και στην Πομπηία, διακρίνονται τα καλοδιατηρημένα ερείπια της τυπικής «θερμοπόλιας», προδρόμους των σημερινών πάγκων τροφίμων.

Ηταν ένα είδος μίνι-κουζίνας που έβλεπε κατευθείαν στο δρόμο, που χρησιμοποιούνταν για την πώληση όλων των ειδών μαγειρεμένων φαγητών.Εκείνη την εποχή οι λιγότερο εύποροι κάτοικοι των πόλεων ζούσαν σε διαμερίσματα, ουσιαστικά πολυκατοικίες, κυρίως χωρίς κουζίνες. Έτσι, ο κόσμος έτρωγε στο δρόμο, αγοράζοντας το φαγητό του από το πλησιέστερο θερμοπωλείο, το οποίο παρείχε θρεπτικά πιάτα προσιτά σε όλους.

Το street food έχει εξελιχθεί στο πέρασμα των αιώνων παράλληλα με τον πολιτισμό μας αφήνοντας πολύ λίγα ίχνη γύρω από την πραγματική του διάσταση και τους στενούς δεσμούς του με τους απλούς ανθρώπους.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα οι μεγάλες πόλεις έσφυζαν από πάγκους, καλύβες και καρότσια που πουλούσαν φτηνά έτοιμα φαγητά στους βρώμικους δρόμους των φτωχών γειτονιών.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά, από τη φτώχεια βγαίνει το καλύτερο της ανθρώπινης ευρηματικότητας, και ως εκ τούτου οι αθάνατες συνταγές στη βάση μιας ολόκληρης γαστρονομικής κουλτούρας. Έτσι στο Παρίσι υπήρχαν οι «πατέ», ή μάλλον «παστές», θήκες ζαχαροπλαστικής που περιείχαν διάφορες γεμίσεις, συνήθως βραστά κρέατα ή λαχανικά, που πωλούνταν για λίγα χρήματα ώστε να μπορούν να τα αγοράσουν εργάτες για να μπορούν να τρώνε όσο δούλευαν, χωρίς να χρειάζονται μαχαιροπίρουνα. Αυτά οδήγησαν στον όρο «ζαχαροπλαστείο» και κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού έγιναν η δόξα των μεγαλοπρεπών τραπεζιών σε όλη την Ευρώπη με τη μορφή αλμυρών πίτων και αρτοσκευασμάτων όλων των ειδών γεμάτα με τρούφες, περιστέρια και φουά γκρα.

Η ίδια ταπεινή αρχή ισύει με τις πίτες των αγγλοσαξονικών κατώτερων τάξεων: μια κρούστα από αλεύρι, λαρδί και νερό που περιέχει μαγειρεμένη γέμιση, που έτρωγαν Άγγλοι ανθρακωρύχοι και εργάτες εργοστασίων κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης. Οι Βρετανοί είναι επίσης ο πραγματικός θεσμός των ψαριών και πατατών, που πωλούνται στο δρόμο και τυλίγονται σε εφημερίδες – που έχει τις ρίζες του στους Σεφαραδιτες Εβραίους προσφύγες που διέφυγαν από τη δίωξη στα τέλη του δέκατου πέμπτου και στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα. Αυτό το έθιμο να παίρνουν τηγανητά ψάρια είναι το ίδιο με αυτό των Αιγυπτίων στην Αλεξάνδρεια, το οποίο εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική και τη Μαυριτανική Ισπανία του Ελ Άνδαλου.

Η μεγαλύτερη παρανόηση σχετικά με το φαγητό του δρόμου είναι ότι επειδή γεννήθηκε φτωχό, από την πρωταρχική ανάγκη να ταΐσει τον πληθυσμό φθηνά, θεωρούνταν πάντα ελάχιστης αξίας. Ωστόσο, ιδιαίτερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, το φαγητό του δρόμου είναι συχνά το τελευταίο προπύργιο των παραδόσεων και της ταυτότητας ενός τόπου.

Σκεφτείτε το panino con la milza (ψωμί με σπλήνα) των αγορών της Σικελίας ή με το lampredotto (πατσάς) που πωλείται στον τελευταίο από τους πάγκους πατσά στη Φλωρεντία. Η ίδια η πίτσα, το έμβλημα της δημοφιλής ιταλικής κουζίνας, κατέχει τον ίδιο ρόλο με την αγγλική πίτα, που προκύπτει από την ανάγκη να ταΐζουν τους φτωχούς στους δρόμους.

Σε αυτό το πλαίσιο, το street food προσδιορίζει και διακρίνει την περιοχή και την παράδοση, διατηρώντας ζωντανή μια από τις σημαντικότερες πτυχές της τοπικής κουλτούρας, τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων.

Σε πιο πρόσφατους χρόνους, έχουμε δει πληθώρα οχημάτων να ξεφυτρώνουν κοντά σε στάδια και χώρους συναυλιών, εκθέσεις και αγορές – οχήματα ειδικά προσαρμοσμένα για την πώληση ποτών και σάντουιτς, κλασικά με λουκάνικο ή ψητό χοιρινό, την ιταλική εκδοχή των αμερικανικών χοτ ντογκ και χάμπουργκερ, τα οποία προέρχονται από τις παραδόσεις των φτωχών μεταναστών από το Αμβούργο και τη Φρανκφούρτη. Η σημερινή κουλτούρα του street food ακολουθεί μια σαφώς διαφορετική διαδρομή, που στην συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντικότητα της προλέυσης και την παραδοσιακή πολιτιστική πτυχή .

«Το ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ»

Το μανιφέστο του σημερινού λειτουργικού πολιτιστικά και κοινωνικά Street Food θα μπορούσε να είναι το εξής:

«Το φαγητό του δρόμου είναι η αληθινή μαρτυρία για την ταυτότητα ενός λαού».

Αναμφίβολα μετράει το βάθος της παραδοσιακής κουλτούρας διατροφής, αλλά και μετρά την ικανότητά του να αναπροσαρμόζεται συνεχώς στη συνεχώς εξελισσόμενη μέσα στην καθημερινή αστική ζούγκλα, διατηρώντας τις ρίζες του στην ιστορία μιας περιοχής.

Το πραγματικό street food έχει απελευθερωθεί από τις προκαταλήψεις και έχει ανακτήσει τη θέση που του αξίζει στον ήλιο ως έκφραση του γαστρονομικού πολιτισμού.

Το φαγητό του δρόμου είναι η γέφυρα μεταξύ του τόπου προέλευσης, της τοπικής παραγωγής προϊόντων και της παραδοσιακής τεχνογνωσίας των ανθρώπων του.

Photo:onlybyland.com, France Street Food.